На ўзроўні маланкі ды грому
я трымацца сабе загадаў,
бо ня мог я ніяк па-другому,
бо заўсёды я волі жадаў.
Я забраў з сабой кветку альвасу,
рой пчаліны й сям’ю мурашоў,
два гладышыкі сьвежага квасу,
страказу і знаёмых вужоў.
Каб у небе ня стала мне сумна
зь перуном і маланкай утрох,
прыхапіў я і хутар, і гумны,
васількі і жыты на палёх.
Я пакінуў, да волі ахвочы,
марны клопат людзкое чаргі,
каб мяне на мяжы дня і ночы
прывіталі Айчыны багі.
20.VI.1990.
|
|
